TATOYAZ (By Bamias)...

Day 1,424, 10:13 • Published in Cyprus Greece • by barakObamias

«ΤΑΤΟΥΑΖ»

Αγαπητέ Αναστάση,

Καλώς ήλθες στο παιχνίδι και ελπίζω να κάτσεις καιρό εδώ. Στην αρχή μπορεί να σου φανεί ότι δεν έχεις να κάνεις και πολλά. Ίσως πιστέψεις ότι είναι χάσιμο χρόνου. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. Αν πιστέψεις ότι το παιχνίδι δεν αξίζει, πέρνα μια βόλτα από κάποιο chat room, διάβασε λίγο την αρθογραφία, ρίξε μια ματιά στις μάχες…

Πάρε το χρόνο σου. Πίστεψέ με, θα περάσεις όμορφα εδώ. Αφού μάλιστα διαβάζεις αυτή τη στιγμή το συγκεκριμένο άρθρο, και το καταλαβαίνεις κιόλας, τότε μπορώ πολύ εύκολα να συμπεράνω ότι είσαι Έλληνας. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα ισχυρότατο κίνητρο για να συνεχίσεις να παίζεις.

Όχι, όχι, δεν θα σου πω ότι ως Έλληνας πρέπει να ελευθερώσεις τη χώρα σου. Αλλού είναι το κίνητρο σου. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά φίλε μου Αναστάση, βρίσκεσαι στην πιο τρελή και αλλοπρόσαλλη κοινότητα. Αλλά παράλληλα και την πιο σημαντική, δυνατή και υπέροχη παρέα.

Για να καταλάβεις τι εννοώ, η e-Greece είναι κάτι σαν το χωριό του ΑΣΤΕΡΙΞ. Ο ψαράς θα τα βάλει κάθε μέρα με τον σιδερά, ο αρχηγός θα φοβάται πάντα την 1η κυρία, ο «αρχαίος» Μαθουσαλίξ θα πετάξει πάντα την μπηχτή του και όλοι μαζί το μόνο πράγμα που θα φοβηθούν ποτέ είναι να μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Ίσως, αυτή η άγνοια κινδύνου να τους έχει κάνει να βγαίνουν πάντα νικητές.
Ίσως, το ότι ακόμα κι αν τσακώνονται μεταξύ τους κάθε μέρα, τα ξεχνάνε πάντα όλα και πολεμάνε παρέα τους Ρωμαίους, να τους έχει κάνει να ζουν ελεύθεροι.

Ίσως, το ότι μετά από κάθε περιπέτεια καταλήγουν πάντα όλοι μαζί σε ένα μεγάλο τσιμπούσι κάτω από τον έναστρο ουρανό, να τους έχει κάνει τόσο διαφορετικούς.

Και ξέρεις, οι Γαλάτες δεν κωλώνουν να δέσουν τον παράφωνο βάρδο στο δέντρο για να συνεχίσουν το τσιμπούσι τους. Έτσι, ακριβώς κάνουν και οι e-Έλληνες. Τις παραφωνίες τελικά τις απομονώνουν και κοιτάνε μπροστά…

Είναι σίγουρο ότι κάποιες στιγμές θα ξενερώσεις πολύ. Θα στεναχωρηθείς, θα πικραθείς, θα θυμώσεις. Αν βάλεις όμως τις στιγμές που θα είσαι χαρούμενος, θα γελάς, θα νιώθεις περήφανος, πίστεψέ με ρε Αναστάση, η ζυγαριά θα γείρει με διαφορά υπέρ των καλών στιγμών.

Όταν δοκιμάσεις την πρώτη φορά να πάρεις το 1ο σου BH, έχεις 99% πιθανότητες να το χάσεις. Μην ξενερώσεις. Μην απογοητευτείς. Η στεναχώρια κρατάει λίγο. Πίστεψέ με, φίλε μου, το παιχνίδι αυτό έχει να σου προσφέρει πολλά περισσότερα από τη σύντομη χαρά της «μάταιης» διάκρισης σε μια μάχη που δεν αφορά κανέναν.

Μη βιαστείς να «μεγαλώσεις». Απόλαυσε το παιχνίδι με αυτά που σου προσφέρει κάθε φορά. Αν γινόσουν από την πρώτη μέρα πρόεδρος, τι θα έβαζες ως στόχο για τη συνέχεια;

Μη δώσεις σημασία σε αυτά που λένε για κλίκες και αντικλίκες. Στο παιχνίδι υπάρχουν μόνο «Κλίκερς» και «Αντικλίκερς». Παίχτες που αφιερώνουν χρόνο και παίκτες που ασχολούνται ελάχιστα. Και οι 2 κατηγορίες είναι απαραίτητες. Εξάλλου, κι εσύ θα δεις ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορέσεις να αποφύγεις κάποια «κατηγορία».

Να θυμάσαι πάντα φίλε Αναστάση, πως δίπλα σου δεν έχεις απλά avatars που ελέγχονται από κάποιον υπολογιστή. Έχεις ανθρώπους που τυχαίνει να βρίσκονται μπροστά σε έναν υπολογιστή.
Θυμήσου, ότι δεν μπορείς να έχεις με κανέναν προσωπικά όταν κανέναν δεν ξέρεις… προσωπικά.
Να θυμάσαι ότι για τους άλλους, εσύ είσαι ο άλλος.

Φίλε μου Αναστάση, θα δεις και θα ακούσεις πολλά. Θα σου πούνε ότι η ελληνική κοινότητα παραπαίει. Ότι δεν υπάρχει ομόνοια. Ότι ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Τρίχες. Όποιος το λέει αυτό ή είναι πολύ e-μικρός για να θυμάται τις μέρες του 2009 ή πολύ «μικρός» για να αγνοεί εκείνη τη μέρα του 2011…

Κάποιος, κάποια στιγμή έκλεψε για να «εκτονωθεί»…
Κάποιος, κάποια στιγμή πίστεψε ότι μπορεί να έχει έναν πρόεδρο «κλαζμένο»…
Κάποιος, κάποια στιγμή την είδε «Βενιζέλος» και άφησε κάποιους Έλληνες χωρίς λεφτά…

Αυτούς τους κάποιους και αυτά τα κάποτε, τις μελανές στιγμές, μερικοί δεν θα τις μάθουν ποτέ και οι περισσότεροι θα τις αφήσουν απλώς πίσω τους.
Τη μέρα όμως που κόλλησε ο server λίγο πριν τελειώσει η μάχη που θα χάριζε την ελευθερία στην e-Ελλάδα από τους e-Τούρκους δεν τη ξεχνάει κανείς. Ακόμα και όσοι δε τη ζήσαμε, έχουμε ακούσει γι’ αυτήν τη μέρα. Έχουμε εμπνευστεί. Ενίοτε, αυτή η μέρα έχει αποτελέσει ονείρωξη για αρκετούς από εμάς.

Όπως και τη μέρα που όλες οι στρατιωτικές ομάδες πολέμησαν πλάι – πλάι. Μικροί, μεγάλοι ενωμένοι. Όλη σχεδόν η e-Ελλάδα μια γροθιά. Τουλάχιστον 100 άνθρωποι κατά μέσο όρο και πολλοί περισσότεροι στο σύνολό τους (κάποιοι έμπαιναν, κάποιοι έβγαιναν) βρέθηκαν στο ίδιο chat room, διασκέδασαν, παρέσυραν ο ένας τον άλλο και δεν αντάλλαξαν ούτε μισή βρισιά.

Αυτή η μέρα, για μένα ρε συ Αναστάση, έχει ιδιαίτερη σημασία.
Δεν πιστεύω ότι μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Γι’ αυτό ίσως χρησιμοποιώ σπάνια εικόνες στα άρθρα μου. Για μένα μια λέξη είναι πολύ περισσότερο από χίλιες εικόνες.

Η λέξη «φίλος», «επανάσταση», «party»… ακόμα και η λέξη «μπάμια» αυτόματα μου δημιουργεί αμέτρητες εικόνες.

Άκου τώρα φίλε μου και δώσε βάση. Θυμάσαι στην αρχή που σου είπα ότι ένα BHM δεν αξίζει και τόσο όσο φαντάζεσαι; Αργά ή γρήγορα (σου εύχομαι γρήγορα) θα το κατακτήσεις. Αυτό που πραγματικά αξίζει, είναι να ζήσεις μια μέρα σαν την Τετάρτη…

Εγώ προσωπικά, δε νομίζω ότι θα ξαναζήσω ποτέ μια τέτοια στιγμή σε έναν εικονικό κόσμο γεμάτο πραγματικούς φίλους.

Μου έγινε η μέγιστη τιμή. Έβλεπα παίχτες να φοράνε το avatar μου. Έμπαινα σε chat rooms και έβλεπα ονόματα αλλαγμένα, να έχουν όλα το “Bamias” μέσα τους. Πήρα αμέτρητα μηνύματα, αντάλλαξα πάμπολλα shouts, και το βασικότερο όλοι οι φίλοι μου τήρησαν την υπόσχεσή τους…

Φεύγω με μια τουλάχιστον περιοχή της Ελλάδας ελεύθερη. Το είχα ζητήσει όχι ως τελευταία επιθυμία, αλλά ως παρακαταθήκη για να ακολουθήσουν κι άλλες νίκες. Κι άλλοι θρίαμβοι… Και το βασικότερο, η συμβολική κίνηση (άκρως τιμητική) να βάλουν τόσοι μεγάλοι παίκτες τη «μάσκα» μου, θέλω πραγματικά να πιστεύω πως μόλις οι μάσκες πέσουν, όλοι θα ξεκινήσουν το παιχνίδι με άλλη νοοτροπία.

Τώρα, ξέρεις τη δύναμή σου. Ξέρεις τι μπορείς να κάνεις. Ξέρεις πώς να διασκεδάσεις και πώς να χαρείς με τον συμπαίκτη σου. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να μην ξεχάσεις ποτέ την Τετάρτη που λέγαμε ΑΝΤΙΟ… στους Σκοπιανούς!

Αναστάση, θα σου πω και κάτι τελευταίο. Έπρεπε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος για να μπω στη θέση του «άλλου».
Αν και αργά, τουλάχιστον κατάλαβα, πόσο δύσκολο είναι να στέλνει κάποιος όλη μέρα εφόδια…

Τι σημαίνει να τανκάρεις και να ξοδεύεις χρυσό για μια μάχη που δεν είναι στη λίστα του mercenary medal. Για μια μάχη, που έχεις ολοκληρώσει στα BO του MU σου. Για μια μάχη, που ξέρεις ότι δεν θα πάρεις ούτε BH, ούτε RH, ούτε CH μετάλλια…

Κατάλαβα ότι έχουμε συμμάχους (EDEN λέγονται) αλλά μην τα περιμένεις όλα από αυτούς. Αν παρατάς εσύ τη μάχη, τότε δεν θα βάλουν ποτέ ως 1η προτεραιότητα τη χώρα σου στα BOs τους.

Πολεμάς για σένα, τους φίλους σου, την εικονική σου χώρα και γιατί γουστάρεις. Γουστάρεις και μπορείς!

Όσο για τις πολιτικές – κομματικές κόντρες, μπορώ να σου πω ότι κι αυτές απομυθοποιήθηκαν. Όταν ένας «δεξιός» φοράει το avatar του Μαρξ, τότε καταλαβαίνεις πως στο τέλος δεν υπάρχει τίποτα που να μας χωρίζει…

Αν κάποια στιγμή όλα ξεχαστούν, φίλε Αναστάση, τότε θυμήσου ότι ίσως είναι η σειρά σου να δώσεις μια μικρή σπίθα για να πάρει φωτιά το σύμπαν. Ίσως, είναι η σειρά σου να κατεβάσεις τους τόνους και από Αναστάση να συμβάλλεις στην Ανάσταση…

Και τότε, ίσως βρεθείς κι εσύ εκεί που βρέθηκα κι εγώ. Παρέα με φίλους, όπου η στάση τους θα σου χαράξει κι εσένα ένα Τατουάζ στην καρδιά σου, όπως μου χάραξαν εμένα όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι. Και τα τατουάζ ξέρεις, δε φεύγουν ποτέ…

That’s all folks…
Bamias

P.S. Ένα ευχαριστώ θα ήταν λίγο για όλα αυτά που μου προσφέρατε…
Δεν μπορώ να αγνοήσω ούτε τα μηνύματά σας, ούτε την απίστευτη κίνησή σας.

Για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους, αποχωρώ αλλά δε διαγράφω το λογαριασμό μου. Θα μπαίνω μια στις τόσες να κάνω τα κλικς μου. Θα ρίχνω κλεφτές ματιές στην αρθογραφία. Μπορεί να ρίχνω και καμιά τουφεκιά με τους Ιππότες της καρδιάς μου…

Και πού ξέρεις; Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να ξαναμπώ στο Ίδρυμα!!!