Μια - δυο σκέψεις

Day 1,605, 04:58 • Published in Greece Australia • by Lonely Fighter

Μια - δυο σκέψεις, μια - δυο λέξεις που έγιναν έμπνευση για άρθρο, τις μοιράζομαι μαζί σας …… Η πρώτη προκλητική. Η δεύτερη προέκυψε από ανυπόμονες σκέψεις ….

«Καμιά φορά σκέφτομαι... Τι είναι πιο σωστό... Να ακολουθούμε το ένστικτό μας ή μια λογική επαγωγική σκέψη; Ή και τα δύο; Μπορεί το ένστικτο, η παρόρμηση, να μπει σε μια παρένθεση και μετά να αναλύσουμε τα τι και τα πως και να πράξουμε κάτι παραπλήσιο της ενστικτώδους παρόρμησής μας, αλλά όχι ακριβώς;

Για παράδειγμα, το ένστικτο, η παρόρμηση, μου λέει να "κάψω" τα πάντα και να τα τινάξω τα υπάρχοντα της αποθήκης μου όλα στον αέρα, να ακολουθήσω τα συναισθήματα και τις ατόφιες επιθυμίες μου.
Η επαγωγική λογική μου λέει να δω τα πράγματα πιο σφαιρικά και υπεύθυνα και να λειτουργήσω έξυπνα και μεθοδικά και να περιμένω τις συνθήκες να ωριμάσουν και να δοκιμαστούν και σιγά – σιγά με βήματα προσεκτικά και αφού πρώτα ζήσω αποσπάσματα του παιχνιδιου που θέλω, τότε να πάρω μια απόφαση.

Πόσο κοντά είναι αυτά στην αρχική παρόρμηση; Μήπως μέχρι να έρθει το αποτέλεσμα του συνδυασμού παρόρμησης και λογικής τα συναισθήματα θα έχουν αποστειρωθεί και δε θα είναι πλέον το ίδιο;

Τι χάνουμε όταν αρνούμαστε την αρχική παρόρμηση – είτε από φόβο, είτε από λογική – και περιμένουμε αυτήν την κατάλληλη στιγμή; Ποιος μπορεί να πει ότι είναι αρκετά ελεύθερος να κινηθεί ανάλογα με την παρόρμηση του;

Και το μεγαλύτερο ερώτημα όλων …. Αν θέλουμε κάτι τόσο πολύ, δεν υπάρχει τίποτα να μας σταματήσει, τίποτα απολύτως; Κι όταν μπαίνει η λογική μέσα στην παρόρμηση, τι σημαίνει; Πως δε το θέλουμε αρκετά οπότε στεκόμαστε στην άκρη και το εκλογικεύουμε για να το φέρουμε πιο χαμηλά και απτά από ότι είναι; Ή απλώς μεγαλώσαμε και χάσαμε από μέσα μας το παιδί που χτυπιέται έξω απ’ τη βιτρίνα γιατί το θέλει πολύ αυτό το παιχνίδι και δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό;»

«Δύο έννοιες με διαφορετική βαρύτητα η καθεμία, ένστικτο και επαγωγική λογική. Δύο έννοιες που μοιάζουν αντίθετες, με άλλη ουσία, με άλλη εφαρμογή. Η πρώτη αίσθηση στη σκέψη είναι ότι λεκτικά μπορεί να υφίστανται. Aλλά ουσιαστικά έχουν πρακτική βάση στη ζωή μας; Και αν έχουν; Μήπως είναι επιφανειακή χωρίς να ανταποκρίνονται στον εαυτό αλλά ούτε και στις επιθυμίες;

Το απόσταγμα ουσίας που μένει και ακολουθείται συνειδητά, και μετά από αρκετό προβληματισμό εσωτερικό, είναι ένα επαγωγικό ένστικτο!! Ένα ένστικτο που γεννιέται και προχωρά, εξελίσσεται, διαμορφώνεται, απλώνεται και εν τέλει πραγματοποιείται ή όχι. Δεν είναι λογική σειρά, δεν είναι πεπατημένη οδός, δεν είναι κατεστημένο ούτε και αποστείρωση συναισθημάτων. Είναι ένα ένστικτο που για να νιώσεις την επίτευξή του πρέπει να ακολουθήσεις το δρόμο του. Δεν είναι και δε θέλουμε να είναι πυροτέχνημα ενός ΒΗ, γιατί έτσι χάνει την ουσία του με τη γέννησή του, χάνει τη διάρκειά του, την απόλαυση. Χάνει τελικά το σκοπό της πραγμάτωσής του αφού δε διατηρεί στο χρόνο, στο μυαλό και στη σκέψη, το αποτύπωμά του παρά μόνο τη λάμψη του! Αν κάτι πάρει αυτή τη μορφή τότε δεν είναι ένστικτο ουσίας, αλλά παρόρμηση της στιγμής χωρίς επιθυμία, παρά μόνο στιγμιαία λάμψη.

Το ένστικτο δε μπαίνει σε παρένθεση, αλλά είναι ενσωματωμένο στην εξέλιξή του και δεν πραγματοποιείται κάτι παραπλήσιο, αλλά αυτό που από τη σκέψη παίρνει μορφή και υπόσταση.

Το ένστικτο, η παρόρμηση και οτιδήποτε φαινομενικά παράτολμο, σε σχέση με την μέχρι τώρα eζωή που επιλέγουμε να έχουμε, δεν είναι κάτι που γεννιέται και παραμένει στη σφαίρα του απραγματοποίητου, του δύσκολου, του ρίσκου, του παρακινδυνευμένου. Είναι κάτι δικό μας. Είναι κάτι που οι επιθυμίες μας και ο αυτόνομος, δικός μας, εαυτός δημιούργησε για να μας πει κάτι. Το πώς θα το χειριστούμε και πως θα το ονομάσουμε έχει να κάνει με την αποφασιστικότητά μας και πόσο αυτή έχει καλλιεργηθεί μέσα μας σε σχέση με τη συνείδηση της eζωής που θέλουμε κάθε στιγμή να ζούμε και να επιλέγουμε.

Ίσως λοιπόν και να καταφέρνουμε να πούμε … «Ναι, μπορούμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα», «να γίνω και εγώ Τανκ για μία μάχη, για μία φορά» όταν έχουμε μέσα μας τη συνείδηση ότι αυτό είναι η επιλογή μας, η δική μας επιλογή, για να πάμε ένα βήμα ή πολλά περισσότερα μπρος, για να μας κάνει τόσο χαρούμενους όσο περισσότερο είναι στο δικό μας χέρι να είμαστε!
Να είναι μία κίνηση, που θα έχει αξία, ένα κομμάτι από ένα παζλ που θα μπορεί να ολοκληρωθεί και θα προσφέρει στο σύνολο και δεν θα χαθεί την επόμενη στιγμή.