Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΛΕΜΕ

Day 2,083, 09:56 • Published in Greece Greece • by stefen

Από την ημέρα που ο Elvis μπήκε στο στούντιο της Sun στο Memphis, για να ηχογραφήσει με 3,98 δολάρια, ένα demo δισκάκι που έκανε δώρο γενεθλίων στη μητέρα του και ο Sam Phillips επιτέλους βρήκε αυτό που έψαχνε, για να μπορέσει να περάσει στο λευκό ακροατήριο την μουσική της μαύρης κοινότητας, η μουσική είναι μία.

Στην πραγματικότητα πάντα η μουσική ήταν μία και πάντα ήταν λαϊκή (pop) και γιαυτό δημοφιλής (Pop-ular). Είχε δίκιο λοιπόν ο Sam Phillips που πίστευε ότι θα πουλήσει τα δισκάκια σαν ζεστό ψωμί, αν κατάφερνε να πλασάρει τα blues και το Boogie - Woogie των μαύρων, στο λευκό ακροατήριο. Εγινε λοιπόν αυτό, με το πάντρεμα της country με τα blues.

Και εγέννετω Rock and Roll. Και ξαφνικά, Λευκοί clean τραγουδιστές κάνουν φύλλο και φτερό τον κατάλογο της Chess Records και τραγουδούν τα Blues, ανεβαίνοντας στο top, θυσαυρίζοντας. Και όσο ο ρατσισμός στην Αμερική υποχωρεί, το κοινό ανακαλύπτει τις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών και μαθαίνει καλλιτέχνες όπως ο Howlin Wolf o Muddy Waters Bo Diddley Billie Holiday.

Και όταν ο Elvis πάει φαντάρος και ο “Στρατηγός” αναλαμβάνει να “καθαρίσει” κάθε τι αλήτικο από την περσόνα του, στα τοπ εμφανίζονται μαύρα γυναικεία συγκροτήματα και “ο τοίχος του ήχου” του Phil Spector. Και κάτι Βρετανικά συγκροτήματα που έχουν λιώσει τους Blue δίσκους.

Και χρόνια μετά, αρχίζει το “χάσιμο”. Χρώματα λουλούδια και σιτάρ και ηλεκτρικές κιθάρες και κάτι σύνθι και Moog και περίεργες ουσίες και μουσικές και το καλοκαίρι της Αγάπης που τελειώνει το 69 με αλλεπάλληλους θανάτους.

Και η ψυχεδέλεια περνάει στους φοιτητές των Art Schools της Αγγλίας και γίνεται και καλά Υψηλή τέχνη και περφόρμανς. Οι ροκ συναυλίες θυμίζουν κονσέρτα, σε μέγαρο μουσικής. Κάποιοι ανεβάζουν στη σκηνή ορχήστρες των πενήντα ατόμων, για να δείξουν πόσο γαμάτοι συνθέτες είναι. Και όλη αυτή η εξτραβαγκάνζα το μόνο που κάνει είναι να σκοτώνει το fun που πάντα συνόδευε το Rock.

Η απάντηση ήρθε το 74, κάποιοι λένε από το Λονδίνο, κάποιοι από την Καλιφόρνια, για να δικαιωθούν οι Stooges και ο προφήτης Iggy.

Κάπως έτσι, χρόνια μετά άνοιξε το The Hacienda στο Μάντσεστερ και από τότε περιμένουμε το “The next Big Thing”.

Ολα αυτά τα χρόνια κόλλησαν στη μουσική διάφορες ετικέτες, κυρίως για να μπορούμε όλοι να συννενοούμαστε. Η ουσία όμως παραμένει. Οπως και να την πούμε, blues, rock ‘n’ roll, soul, rock, psyhecedelic, heavy, punk, new wave, post, η μουσική είναι μία. Και κάθε φορά, μιξάρει στοιχεία, για να εμφανιστεί κάτι που μοιάζει καινούργιο, μιας που Παρθενογέννεση δεν υπάρχει.

Και αυτό που ονομάζουμε Rock είναι κυρίως υπόθεση των Αγγλοαμερικάνων, άντε και των Αυστραλών. Αυτό συμβαίνει, γιατί είναι η λαϊκή τους μουσική. Και λαϊκή μουσική σημαίνει βιώματα, feeling που λένε. Φανταστείτε απλώς, Τεξανούς να προσπαθούν να παίξουν ρεμπέτικα. Ολοι οι υπόλοιποι απλώς προσπαθούν να μιμηθούν και κάποιοι τα καταφέρνουν περίφημα αλλά αν υπάρχει το αυθεντικό...

Rock κοινότητες υπάρχουν σε όλο το κόσμο, κυρίως, γιατί εκτός από μουσική είναι και τρόπος ζωής, όσο κι αν κάποιοι ειδικά στις μέρες μας, το ξεχνούν. Και όταν λέω τρόπος ζωής μη κολλήσετε μόνο στα μαλλιά, τα τζινς και τα μαύρα μπλουζάκια των συγκροτημάτων.
Στην Ελλάδα όμως κάποιοι τα έχουν ελαφρώς μπερδεμένα, φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες.

Ας πούμε, ποτέ ο Roger Waters δεν θα τολμούσε να στήσει το The Wall, εν έτει 2013 στο Λονδίνο. Και αν το έκανε, οι μόνοι που θα παρακολουθούσαν θα ήταν τα ΚΑΠΗ.
Ποτέ συναυλία των Rolling Stones θα αντιμετωπιζόταν σαν κοσμικό γεγονός και στις vip θέσεις θα καθόταν σύσσωμο το πασοκικό κυβερνητικό σχήμα.

Ποτέ δεν θα έκαναν τρελές πωλήσεις, συγκροτήματα, όπως οι ανεκδιήγητοι Aνατολικογερμανοί City και στις συναυλίες τους σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας(!!!!!) θα τους προμόταρε το ΚΚΕ και να παίζουν από tape.

Ουτε κάθε χρόνο θα ερχόντουσαν τα τσίρκουλα οι Scorpions, καλεσμένοι του εξωραϊστικού συλλόγου Ανω Ραχούλας, για να παίξουν στο τοπικό πανυγήρι.

Ούτε θα εμφανιζόντουσαν κάθε καλοκαίρι κάτι αξιολύπητα γερόντια που πριν δεκαετίες είχαν κάνει επιτυχία.

Ούτε θα θεωρούσαμε τους Deep Purple την απόλυτη ροκ μπάντα.

Και φυσικά δεν θα υπήρχαν άτομα να κλαίνε από τα γέλια στο άκουσμα ότι το Sgt Pepper’s Lonely Ηearts Club Band θεωρείτε το καλύτερο άλμπουμ ever από κοινό κριτικούς και την πλειοψηφία των μουσικών που το αναφέρει σαν επιρροή.

Και μια που ο κάθε Ελληνας είναι γνωστό ότι κατέχει την απόλυτη Αλήθεια, διαφορετική κάθε φορά, δεν είναι περίεργα όλα τα παραπάνω. Γιαυτό άλλωστε μπερδεύουμε το ότι αρέσει σε μας με το ότι πραγματικά είναι ροκ, τέχνη, ποιοτικό ή ότι άλλο χαρακτηρισμό μπορείτε να βρείτε. Σιγά μην ξέρουν οι κουτόφραγκοι καλύτερα.