Η ΕΕ και η ελληνική συμμετοχή σε αυτήν.

Day 3,136, 05:54 Published in Greece Greece by Eleanor 82


Με την ευκαιρία της συζήτησης για το ενδεχόμενο εξόδου της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, έχει τεθεί εκ νέου το θέμα από διάφορους καθηγητάδες και δημοσιογράφους για κάποιο ενδεχόμενο Grexit σαν παρεπόμενο. Να σημειώσω, πως προσωπική μου προτίμηση είναι να ξεκουμπιστούν οι Εγγλέζοι από την Ευρώπη. Αυτό θα έσπρωχνε χρόνια μπροστά την προοπτική για την εξέλιξή της σε Ομοσπονδία ανεξάρτητων κρατών και ίσως την μετεξέλιξή της σε ένα ενιαίο έθνος με αξιοποίηση της κοινής ελληνορωμαϊκής της πολιτισμικής παράδοσης.





Θα παρουσιάσω ένα σχετικό - ακόμη επίκαιρο άρθρο - του συντρόφου μου και νυν συζύγου μου, που πρωτοδημοσιεύθηκε σε οικονομικοπολιτικό περιοδικό πριν 35 χρόνια, δηλαδή πριν καν να έχω γεννηθεί η ίδια σε αυτό τον πληθωρικό αλλά με δυσπεψία απέναντι στη λογική κόσμο. Το αντιγράφω από κάποιες αναδημοσιεύσεις του σε blogs, λίγα χρόνια πριν γνωριστούμε. Η ελπίδα μου είναι πως θα λειτουργήσει και εδώ, όπως και σε άλλα sites όπου συμμετέχω, στην παραγωγή μιας ουσιαστικής συζήτησης για το τι ακριβώς θέλουν οι Έλληνες από τον υπόλοιπο κόσμο: Απαιτούν, έναντι της πολιτιστικής τους συνεισφοράς, να τους ταΐζουν αιωνίως στο τζάμπα ή είναι πρόθυμοι να ξεκουνηθούν από τις δάφνες τους και να συνεισφέρουν στην συγκρότηση ενός καλύτερου κόσμου' αξιοποιώντας την φυσική τους έφεση στην δημιουργία?





Chaos
Εγγραφή: 09 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 2130
Τόπος: Αθήναι
Δημοσιεύθηκε: Τρι Φεβ 12, 2008 6:55 am
Θέμα δημοσίευσης: Πολιτική και Κοινωνική Μυθολογία της Σύγχρονης Ελλάδος

Οι ιστορικοί του μέλλοντος, όταν θελήσουν να δώσουν έναν περιεκτικό χαρακτηρισμό της παρούσης περιόδου, δεν πρόκειται να δυσκολευτούν. Θα αποκλείσουν φυσικά χαρακτηρισμούς που καλύπτουν μόνον επί μέρους φαινόμενα (ατομική εποχή, εποχή της μικροηλεκτρονικής, κλπ). Ούτε θα χρησιμοποιήσουν χαρακτηρισμούς που τότε πιθανότατα θα έχουν καταδειχθεί ως ανακριβείς (εποχή της ισορροπίας του τρόμου, εποχή του ειρηνιστικού κινήματος, κλπ). Θα έχουν πρόσφορο ένα χαρακτηριστικό που συναντάτε σε κάθε σημείο συντεταγμένων της κοινωνικής διάρθρωσης του Χρόνου μας και επικαλύπτει τη συλλογική συνείδηση κάθε επί μέρους Χώρου (πολιτικού, αγροτικού, συνδικαλιστικού, δημοσιογραφικού, καλλιτεχνικού και κάθε άλλου –ικου), αλλά και την ατομική συνείδηση κάθε μεμονωμένου ανθρώπου.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλήσουν για την εποχή της Πολιτικής και Κοινωνικής Μυθοπλασίας.
Η Ελλάδα, δικαίως υπερήφανη για το θαυμαστό πλέγμα που αποτελεί την μυθολογία της αρχαίας περιόδου της, θα ήταν αδύνατον να υστερήσει σε αυτόν τον λαμπρό αγώνα παραγωγής και κατανάλωσης μύθων, που απλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Και μάλιστα, οφείλει να είναι –και ΕΙΝΑΙ- πρωτοπόρα, συγκεντρώνοντας την διεθνή αναγνώριση για την ποιότητα, την ποικιλία και κυρίως την εξαίρετη αληθοφάνεια των μύθων πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα που καλλιεργεί. Για περισσότερα ο φιλομαθής αναγνώστης καλείται να συμβουλευθεί την περίφημη πραγματεία του Dr. Mintin Phsahnis, ελληνικής πιθανότατα καταγωγής, που διακονεί την γνώση στο περίφημο πανεπιστήμιο της ASTANA PANE.
Με αίσθημα ευθύνης και με κάθε μετριοφροσύνη, θα παρουσιάσουμε εδώ το πρώτο κεφάλαιο του φιλόδοξου εγχειρήματός του, της καταγραφής δηλαδή των χαρακτηριστικών μύθων της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας καθώς και τον επιστημονικό σχολιασμό τους. Το πόνημα αυτό θα αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα για κάθε μελλοντικό ερευνητή, αλλά και για κάθε σημερινό αναγνώστη.
Χωρίς λοιπόν να κουραζόμαστε περισσότερο με προλόγους, Vour ston Patsa…

ΜΥΘΟΣ 1ος: ΠΕΡΙ «E.G.T.E», «Τ.Τ.Σ.Τ.» ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ
Σημείωση: E.G.T.E= Ελλάδα Greeks Γκαρσονιών της Ευρώπης
Τ.Τ.Σ.Τ.= Τραίνα Της Σύγχρονης Τεχνολογίας
Πρόκειται στην πραγματικότητα για τον συνδυασμό δύο διαφορετικών βασικών μύθων και τον δευτερογενή μυθολογικό κύκλο που προέρχεται από αυτούς. Ο πρώτος, σχηματίστηκε κατά μέγιστη πιθανότητα κατά την κοινωνικοοικονομική επαφή και την συνακόλουθη ροή πληροφορίας μεταξύ Πατριών και Γενών της Πράσινης και της Κόκκινης φυλής. Ο δεύτερος έχει παραχθεί με παρόμοιες διεργασίες μεταξύ της Πράσινης και της Γαλάζιας φυλής. Και στις δύο περιπτώσεις φαίνεται να έπαιξαν ρόλο καταλύτη κάποια φύλλα Ροζ και Μωβ απόχρωσης.
Το βασικό STORY του E.G.T.E. έχει να κάνει με την φοβία ότι με την έλευση στον Ελληνικό χώρο των Ευρωπαϊκών θεοτήτων η Οικονομική Δομή του τόπου θα καταρρεύσει στον δε Ελληνικό Λαό μόνη εναπομένουσα λύση επιβίωσης θα είναι να προσφέρει ταπεινά τις υπηρεσίες του στις ανωτέρω θεότητες.
Όπως είναι ολοφάνερο, ο μύθος κατατάσσεται στην οικογένεια των εκφοβιστικών ή αποτρεπτικών, όπως ας πούμε στην περίπτωση του γνωστού δημώδους παραμυθιού για τις νεράιδες που κατοικούν στο ποτάμι και για τούτο τα μικρά παιδιά δεν πρέπει να το πλησιάζουν…
Ερχόμενοι τώρα στον Τ.Τ.Σ.Τ. διακρίνουμε ριζικά διαφορετικά χαρακτηριστικά . Το STORY του αναφέρεται στις εκπληκτικές και θαυμαστές μαγείες της μακρινής και μυστηριώδους Δύσης. Περιγράφει επίσης τους αγώνες των ηρώων που με μόνα εφόδια τη ευφυΐα, την καπατσοσύνη και ενίοτε τα δυνατά τους μπράτσα, επιχειρούν το γιγάντιο έργο του να αρπάξουν και να μεταφέρουν στον τόπο μας τη Γνώση που κάνει τις μαγείες αυτές δυνατές.
Βλέπουμε ότι ο μύθος ανήκει στους διδακτικούς ή προτρεπτικούς, όπως στο λόγιο παραμύθι του θησαυρού που κρύβεται στο χωράφι και τον βρίσκει ο προκομμένος νεαρός γεωργός…
Είναι πράγματι άξιο θαυμασμού το πώς αναμίχθηκαν τα στοιχεία αυτών των τόσο διαφορετικών μύθων για να δημιουργήσουν έναν ολόκληρο μυθολογικό κύκλο με δεινή επίδραση στο σύνολο της σκέψης και της νοοτροπίας του σύγχρονου Έλληνα. Είναι βέβαια γεγονός ότι πάγιο χαρακτηριστικό του Ελληνικού Κράτους από την γέννησή του ακόμη, ήταν η αναξιοπιστία του. Οι πολίτες του ανέκαθεν το αντιμετώπιζαν άλλοτε με φόβο, άλλοτε με περιφρόνηση, συνήθως όμως και με τα δύο ταυτόχρονα.
Εκείνο που επέδρασε κυρίως στον συναισθηματικό τους κόσμο από τον εξεταζόμενο μυθολογικό κύκλο, είναι η αίσθηση ότι μια φοβερή απειλή επικρέμεται επί της ευδαιμονίας τους και ότι η ελπίδα διάσωσης της τελευταίας βρίσκεται στις προσπάθειες των ανθρώπων του Κράτους για τη εισαγωγή αυτού του φρούτου που λέγεται «Νέες Τεχνολογίες»… Δηλαδή καμιά ελπίδα.
Με την αίσθηση λοιπόν ότι τα πάντα είναι έτσι κι αλλιώς χαμένα να έχει γίνει κοινή συνείδηση, δεν είναι περίεργο το ότι επιβλήθηκε η νοοτροπία πως στον καθένα απομένει να κάνει ότι μπορεί για την πάρτη του.
Και με μια διαδικασία που έγκειται στους ψυχολόγους και τους κοινωνιολόγους να την διερευνήσουν, η νοοτροπία αυτή παρουσιάζεται ισχυρότερη ακριβώς σ’ εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την δημιουργία της, στους παράγοντες δηλαδή του Κράτους και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, στους καλλιεργήσαντες τον μυθολογικό κύκλο «E.G.T.E.–Τ.Τ.Σ.Τ.». Το αποτέλεσμα είναι τα λεγόμενα «φαινόμενα σήψης και διαφθοράς» που με αυξανόμενη συχνότητα παρουσιάζονται να ανατροφοδοτούν την ίδια αυτή νοοτροπία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα απαιτήτο φυσικά υπέρμετρο θάρρος από τους πολιτικούς και άλλους ταγούς, προκειμένου να εξηγήσουν στους Έλληνες ότι στο κάτω – κάτω κάθε άλλο παρά κακό είναι το «να γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης», ότι ήδη είμαστε εν πολλοίς και ότι αυτή είναι μία προνομιακή θέση που πρέπει να της δοθεί μεγάλη προσοχή γιατί κυνδινεύουμε να την χάσουμε.
Κι ακόμη ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος ανόδου στο Τραίνο Της Σύγχρονης Τεχνολογίας, ένα τραίνο με ιδιαίτερα ακριβό εισιτήριο ακόμη και στην Β’ θέση, που παρά τα αντιθέτως περιγραφόμενα στον σχετικό μύθο δεν δέχεται «ελευθέρας».
Ας ξεφύγουμε λίγο από τον σχολιασμό αυτού του ενδιαφέροντος μυθολογικού κύκλου, για να δούμε ορισμένα συγκεκριμένα πράγματα εξίσου ενδιαφέροντα και ικανά ίσως να φωτίσουν περισσότερο το αντικείμενό μας.
Είναι γεγονός, ότι με την παρούσα υποδομή της Ελληνικής οικονομίας, περνούμε αρκούντως δύσκολες μέρες στην πορεία προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οι απέλπιδες όμως κραυγές των αντιευρωπαϊστών για το κακό που επάθαμε με την ένταξή μας, φανερώνουν είτε εθελοτυφλία, είτε κάποιο υπολογισμό με κακές – πολύ κακές – προθέσεις. Ας το δούμε σαν άσκηση: Αν στα Ευρωπαϊκά πλαίσια και με όλη την υποστήριξη της Ένωσης πίσω της η οικονομία υποφέρει, τι θα πάθαινε αν παρέμενε στον απομονωτισμό και τον προστατευτισμό στους οποίους είχε εθιστεί από Γεννέσεώς της; Μία λύση της άσκησης αυτής, είναι ότι οι τον Τρίτο Κόσμο οραματιζόμενοι θα αποκτούσαν καλή γνώση των προβλημάτων του χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθούν από την γειτονιά τους…
Η προοπτική του να γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης, είναι πράγματι σωτήρια. Στον βαθμό που οι Κοινοτικοί Κανονισμοί αφαιρούν στο μέτρο του δυνατού τον προστατευτισμό, στον βαθμό που οι δασμοβίωτες και για τούτο λαθρόβιες επιχειρήσεις κλείνουν, στον βαθμό που ο αγροτικός κόσμος σταματά να εισπράττει και να σπαταλά παχυλές επιδοτήσεις για να παράγει π.χ. ειδικές ποικιλίες πορτοκαλιών προοριζόμενων για τις χωματερές σ’ αυτόν τον βαθμό δημιουργείται προοπτική κάποια διέξοδος να φανεί και ο τόπος ετούτος να αρχίσει να ζει στον αληθινό κόσμο.
Εκείνος που θα υποχρεωθεί να γίνει γκαρσόνι γιατί μόνο τέτοια εργασία θα βρίσκει, θα είναι καλό στην δουλειά του γκαρσόνι, για να βρίσκει εργασία. Και το ίδιο ισχύει για όλους όσους σχετίζονται με το θέμα, για όλες τις λεγόμενες παραγωγικές τάξεις. Και για τους επιχειρηματίες και για τους προμηθευτές και για τους έχοντες την ευθύνη της υποδομής. Και όταν ως λαός εθιστούμε στο γεγονός ότι η καλή ποιότητα δουλειάς είναι ο κύριος παράγοντας για την δυνατότητα απόκτησης αγαθών, τότε θα υπάρξει και το κατάλληλο περιβάλλον για την ανάπτυξη και άλλων μορφών δράσης. Θα μπορούν δηλαδή να υπάρξουν – εφ’ όσον χρειάζονται – και βιομηχανία και βιοτεχνία και τεχνολογία και επιστήμη. Όχι όμως πλέον υπό το πρίσμα απόκτησης προνομίων πάνω στην κοινωνία, αλλά εκείνο της δημιουργίας μέσα στην κοινωνία.
Η τεχνολογία δεν είναι κάτι που αποκτάται με την θεία επιφοίτηση, ούτε κάτι που κατακτιέται με την διαρπαγή. Όσο εμείς θα είμαστε απασχολημένοι να αποκτούμε κοινωνική συνείδηση, η Ευρώπη δεν θα σταματήσει να αναπτύσσει τις επιστήμες. Όντας οργανικό μέρος της μπορούμε να έχουμε σ’ αυτές τόσο μερίδιο, όσο θα είμαστε διατεθειμένοι να καρπωθούμε με τις προσπάθειές μας.
Φοιτητές με νοοτροπία διάφορη της σημερινής θα έχουν κάθε πρόσβαση στις κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού πνεύματος. Επιχειρήσεις διατεθειμένες να δώσουν αγώνα για την επικράτησή τους θα έχουν κάθε ευχέρεια να τις χρησιμοποιήσουν. Επιστήμονες με ενδιαφέρον για την έρευνα και όχι για το δημοσιοϋπαλληλικό μηνιάτικο θα έχουν κάθε δυνατότητα συμμετοχής στην προαγωγή της.
Όλα αυτά όμως αφού έχουμε μάθει πρώτα να είμαστε – τουλάχιστον – σωστά γκαρσόνια. Αλλιώς, κάποια μέρα θα διηγούνται μύθους για τον λαό που ζούσε κάποτε εδώ και απέτυχε να ξεφύγει απ’ τους δικούς του Μύθους…


Είστε ελεύθερες/οι να με βρίστε όσο θέλετε, αλλά σκεφτείτε λίγο πάνω σ' αυτά.
Ο κόσμος της διανομής / κατανάλωσης, έχει τελειώσει. Εκείνοι που θα επιβιώσουν είναι όσοι θα μετέχουν στον κόσμο της παραγωγής / αποταμίευσης...




😃