Η υπερεκτιμημένη ευγένεια και το φαινόμενο του ντόμινο

Day 2,186, 02:32 • Published in Greece Greece • by Patsumbas360

Η υπερεκτιμημένη ευγένεια και το φαινόμενο του ντόμινο

Είμαι κατά βάση απλός άνθρωπος, ντύνομαι απλά, σκέφτομαι απλά, φέρομαι απλά , με γνώμονα μια απλή λογική , και πιστεύω σε απλά πράγματα.

Δεν έχω κανέναν λόγο να δυσκολεύω την ζωή μου και έτσι είμαι πιο ελεύθερος από βασανιστικές ιδέες . Δέχομαι τα πράγματα όπως μου έρχονται και ότι θέλω το βελτιώνω με όσο πιο απλό τρόπο μπορώ.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα . Ούτε άγχος , ούτε ζόρι, και η ζωή κυλά όμορφα , λιτά μεν αλλά ξεκούραστα.

Σχολάω από την δουλειά μου απόγευμα , έχει ήδη νυχτώσει , και η κίνηση είναι τραγική. Συμβαίνει κάποιες φορές αλλά αυτή την φορά ήταν εκτός ορίων λογικής.
Επιτέλους με άφησε κάποιος να βγω από το παρκινγκ και με δυσκολία καταφέρνω να στρίψω για να ανέβω Βενιζέλου από το λιμάνι.
Είναι ένα παλικάρι διπλοπαρκαρισμένο με αλάρμ , από την μία , λεωφορεία από την άλλη και δεν περνάει τίποτα από την στενή χαραμάδα που έχουν αφήσει μεταξύ τους.
Τον κοιτάζω είναι δίπλα στην πόρτα του , με βλέπει, κάνει τον ανήξερο . Ανάβει πράσινο και είμαι ακίνητος. Βήμα μπρος. Διατηρώ την ψυχραιμία μου. Πάλι κόκκινο , και κάθομαι . Τον ξανακοιτάω και έχει πιάσει τώρα το κινητό και γελάει.

Βάση του φαινομένου του ντόμινο, η δική του αδιαφορία έχει δημιουργήσει κίνηση μέχρι τα δικαστήρια . Μιλάμε για δεκάδες οδηγούς , με τα δικά τους προβλήματα , ρυθμούς , δουλειές , σκοτούρες, βρίσκονται στο σκοτάδι , εγκλωβισμένοι , και αυτός που μιλάει τώρα στο κινητό αδιαφορώντας και γελώντας, επηρεάζει την ζωή μας με τον αρνητικότερο δυνατόν τρόπο , σπαταλά την ώρα μας , καταστρέφει την όποια ψυχολογία μας, εξαφανίζει το χαμόγελο από τα χείλι μας. .

Κατεβάζω το παράθυρο και με όλη μου την ευγένεια τον ρωτάω εάν καταλαβαίνει τι κάνει αυτήν την στιγμή. Αδιαφορεί επιδεικτικά και τον ακούω να λέει σε όποιον μιλούσε στο κινητό. « Τίποτα μωρέ , ένας μ@λ@κας» .

Είναι αυταπόδεικτο ότι η ευγένεια είναι αγαθό , και δεν το αξίζουν όλοι . Είναι αδύνατον να μπορείς με την ίδια ευκολία να είσαι ευγενικός συμπαθής και απλός προς όλους. Δεν είναι όλοι ίδιοι , δεν το αξίζουν όλοι , δεν το δικαιούνται όλοι.
Κάποιοι δεν χρειάζονται ευγένεια. Κάποιοι χρειάζονται χαστούκια, κάποιοι πρέπει να πάρουν ένα μάθημα .

Τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα , με βρίσκουν από πάνω του , 2 χαστούκια στην μάπα , και με κλωτσιά τον αναγκάζω να μπει στην θέση του οδηγού και να ανοίξει τον δρόμο .

Ανάβει πράσινο και επιτέλους ξεκινάω. Έχω ένα χαζό χαμόγελο στα χείλι . Οι εγκλωβισμένοι πίσω δεν θα το μάθουν ποτέ , όμως με απλές κινήσεις , επηρέασα θετικά την ζωή τους. Έδωσα λύση στο πρόβλημα τους , έδωσα μάθημα στον αδιάφορο, και επηρέασα το φαινόμενο του ντόμινο.

Η επιστροφή στο σπίτι με βρήκε παράξενα απελευθερωμένο και ευτυχή. Το πόδι μου λίγο πονάει , αλλά δεν με νοιάζει , θα περάσει

Θα γυρίσω σπίτι μου , στην αγκαλιά των παιδιών μου ξεκούραστος , θα μάθω με ενδιαφέρον πως πέρασαν την μέρα τους , τα κατορθώματα τους .

Σήμερα επηρέασα θετικά δεκάδες αγνώστους πίσω μου , δεν θα το μάθουν ποτέ , μα δεν με νοιάζει , εγώ το έκανα Και δεν χρειάστηκε να είμαι καν ήρωας , απλά άνθρωπος.

Με φωνάζουν Synatla και αν δεν με ξέρεις ……. Αλήθεια έτσι με φωνάζουν !!!! 😛