Join the new world

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στο παιχνίδι η Ελλάδα ήταν φύλλο του δέντρου της EDEN. To δέντρο πλέον πνέει και τυπικά τα λοίσθια. Με όλες τις αρχικές ιδρυτικές χώρες εκτός σχηματισμού δεν μπορούμε και τεχνικώς να μιλάμε για την ίδια συμμαχία. Το μόνο ίσως που θα μπορούσε να γίνει είναι η διατήρηση του brand-name –ενός brand-name άκρως επιτυχημένου και δύσκολα ξεπεράσιμου κατ’ εμέ- αν και δε βλέπω διάθεση να συμβεί ούτε αυτό το ελάχιστο. Οπότε φίλοι, ήταν ωραία όσο κράτησε αλλά φαίνεται πως «Ο Παράδεισος χάθηκε». Τι πήγε στραβά; Τι κάνουμε τώρα; Είναι ερωτήσεις που σίγουρα έρχονται στο μυαλό μας.

“Better to reign in Hell, than to serve in Heaven.”

Τα ερείπια της πάλαι ποτέ κραταιής συμμαχίας μας δεν είναι ευχάριστο θέαμα. Μας πονά να τα βλέπουμε και πιότερο μας πονά πως δεν έχουμε ελπίδα για επανέγερση. Κι όμως εδώ, ανάμεσα στις στάχτες, είμαστε ακόμη άρχοντες και δε σκύβουμε δουλικά το κεφάλι σε κανένα. Αρκεί ή μήπως ο εγωισμός και η φιλοδοξία μας τυφλώνει σε άλλα ενδεχόμενα; Είχαμε τον Παράδεισο και τον γκρεμίσαμε και πρέπει τώρα έκπτωτοι εκ νέου να τον βρούμε. Είναι η περηφάνια νόμισμα διαπραγματευτικό ή μήπως προπατορικό αμάρτημα;

“[W]ho overcomes | By force, hath overcome but half his foe.”

Αυτό το ξέραμε κάποτε. Μετά το ξεχάσαμε. Τότε που νιώσαμε δυνατοί και πως η πυγμή μας θα μας κερδίσει τον κόσμο. Καλή η ρώμη, σίγουρα. Μα αν εμπιστεύεσαι το σπαθί σου μονάχα, μάλλον λάθος δρόμο πήρες. Γιατί τα σπαθιά στομώνουν κάποτε και μένεις έπειτα άοπλος και αιματοβαμμένος σε μία γη που δεν μπήκες στο κόπο να γνωρίσεις πριν την κάψεις πάνω στην έξαψη της μάχης. Όλες οι τέχνες είναι χρήσιμες. Κι η τέχνη της γραφίδας, και της ζυγαριάς. Πες μου, αλήθεια θυμάσαι την τελευταία φορά που είδες εμπράκτως το δεύτερο Ε της EDEN; Αυτό πρέπει να μας γίνει μάθημα.

“[D]o they only stand | By ignorance, is that their happy state, | The proof of their obedience and their faith?”

Το πιστεύω πως σύμπαντα χάνονται όταν οι φωνές σβήνονται μέσα σε πολεμικούς αλαλαγμούς. Είναι κωφός ο πολεμιστής απ’ τη κλαγγή ασπίδων. Μα πρέπει όλοι να γνωρίζουν τουλάχιστον για τι πολεμούν, κάλλιο για μένα βέβαια να γνωρίζουν πότε θα τελειώσει ο πόλεμος –μ’ αυτό είναι θέμα γούστου. Η υπακοή και η πίστη θέλουν έμπνευση. Η άγνοια μάλλον αμφιβολία σπέρνει. Αμφιβολία πως ο κόσμος δεν είναι αυτός που μου πλασάρουν. Πώς θα μπορούσε να ‘ναι αλλιώς. Πώς εγώ θα μπορούσε να είμαι αλλιώς. Ποιο ήταν άραγε το τελευταίο άρθρο της Voice of EDEN; Άλλο ένα μάθημα.

Οι συμμαχίες έρχονται και παρέρχονται. Εμείς πάλι ίσως να είμαστε ακόμη εδώ να τις συζητάμε εκ νέου. Ίσως να μάθαμε απ’ τα παλιά. Ίσως και όχι. Καλύτερα το πρώτο βέβαια, έτσι για να λέμε πως εξελισσόμαστε. Σε κάθε περίπτωση πάντως θα ισχύει πως:

“The mind is its own place, and in itself | Can make a heav’n of hell, a hell of heav’n.”