Πινακοthή κη της Εγκρεtsi ας - 5. - melini

Day 1,975, 11:00 • Published in Greece Greece • by Chaos0




Υπάρχουν πολλοί λόγοι στις ημέρες μας, για τους οποίους ταξιδεύουμε.
Κάποιοι για να εμπορευθούν, κάποιοι για να πολεμήσουν εχθρούς ή να διοικήσουν τον κόσμο, κάποιοι για να υπηρετήσουν τα πολλαπλά συμφέροντα των επιχειρήσεων όπου εργάζονται, κάποιοι για να συμμετάσχουν σε συνέδρια είτε χρήσιμα είτε διακοσμητικά.
Πάντοτε θεωρούσα ως την πιο ευγενή μορφή ταξιδιού, εκείνη που έχει σαν σκοπό το ίδιο το ταξίδι.
Καινούργιες γνώσεις και ιδέες, τοπία και μνημεία, δημιουργήματα της φύσης και ανθρώπινες κατασκευές, άγνωστα ζώα και οι συμπεριφορές τους, διαφορετικοί άνθρωποι και οι βιβλιοθήκες τους - και η χαρά να τα μοιράζεσαι όλα αυτά με τους άλλους - αλλά πάνω από όλα αυτή καθεαυτή η διαδικασία του ταξιδιού, αρκούν σαν αιτία αιτιολόγησης των κόπων που συνεπάγεται.

Ο χαρακτήρας που παρουσιάζουμε σήμερα, παρ' όλα όσα έκαναν ο Plato και το επιτελείο του για να το εμποδίσουν 😃 , έχει σαν κύριο σκοπό της ζωής του την εξερεύνηση καινούργιων πραγμάτων, την δοκιμή νέων εμπειριών, την αποφυγή της τελμάτωσης και της παρακμής που αυτή συνεπάγεται.
Και βρίσκει αυτό που χρειάζεται, με προσπάθεια και θυσία.
Για να παραφράσω όμως τον θείο John Milton, κάθε Παράδεισος έχει και τον Σκώληκα του...







Ο μήνας είναι ο Αύγουστος
Το όνομα είναι Τζιάκομο
"...
_ Τι μπορεί να πει κανείς όμως, - συνέχισε ο Ευγένιος, - για τους ανθρώπους που ταξιδεύουν για χάρη των ταξιδιών και μόνο' για να βρεθούν αύριο ή τον επόμενο χρόνο, σε μια στεριά όπου δεν έχει πατήσει ποτέ κανείς από τους γνωστούς τους; Ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν ακόμη και ένα ναυάγιο επειδή έχουν τόση επιθυμία για μέρη όπου όλα είναι τόσο διαφορετικά από την πατρίδα τους;
_ Φαντάζομαι ότι είναι τρελοί, - απάντησε η Στέϊσυ με ένα χασμουρητό.
_ Όχι! Όχι! - Ο Τζην συνεπαρμένος κιόλας από το θέμα του, έτριβε τα ροζιασμένα χέρια του μπρος πίσω, μπρος πίσω, πάνω στο τραχύ και μισοσκισμένο ύφασμα της πουκαμίσας του. - Για παράδειγμα, ήταν ο Τζιάκομο τρελός;
_ Μπορεί.
_ Είσαι εσύ τρελή; Είμαι εγώ τρελός;
_ Μπορεί.
_ Μα δεν νοιώθω να είμαι τρελός!
_ Και πως νοιώθεις όταν είσαι τρελός; Εγώ λέω ότι θα νοιώθεις φυσιολογικά.
...
_ Αν όχι, φαντάζομαι ότι θα μπορούσε κανείς να το καταλάβει.... Αλλά και πάλι, αυτό δεν καλύπτει ανθρώπους σαν τον Τζιάκομο.
_ Γιατί;
_ Γιατί ο Τζιάκομο ήταν συνέχεια δυσαρεστημένος. Πίστευε ότι ο μόνος κόσμος που ταίριαζε στο ανήσυχο πνεύμα του ήταν ένα μέρος όπου τίποτα δεν έμενε το ίδιο από τη μια μέρα στην άλλη. Έλεγε ότι είχε σιχαθεί πια τους ανθρώπους που, σαν τον πατέρα του, δούλευαν σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες και γκρίζα μουσεία, προσπαθώντας να ανάγουν το σύμπαν σε μια σειρά καταχωρήσεις σε ένα κατάλογο. Ονειρευόταν ένα σύμπαν όπου θα υπήρχαν πάντα νέες προκλήσεις, νέοι χώροι για εξερεύνηση. Ένα μέρος όπου οι άνθρωποι σαν κι αυτόν θα μπορούσαν συνεχώς να ξεκινούν για νέα ταξίδια στο άγνωστο, ενώ οι άλλοι θα έμεναν σε ένα πληκτικό, βαρετό, χωρίς εκπλήξεις περιβάλλον, και θα ασχολούνταν με μελέτες και αναλύσεις. Συνήθιζε να λέει: "Να λοιπόν, που ανοίξατε ένα σωρό βατράχους! Καταφέρατε ποτέ να ανακαλύψετε πως να φτιάξετε έναν βάτραχο που να φέρεται σαν βάτραχος, ή σας έμειναν απλώς σωροί από σάπιο κρέας;".
Γι' αυτόν, λοιπόν, το ταξίδι ήταν η φιλοδοξία της ζωής του. Ξεκίνησε με χαρά και βρήκε τον σκοπό του. Στο μέρος που έφτασε, ήταν δεδομένο ότι το αύριο θα ήταν διαφορετικό από το σήμερα. Μαθαίνοντας ότι ήταν επαγγελματίας εξερευνητής, οι άνθρωποι αυτού του τόπου χρηματοδότησαν πρόθυμα την ομάδα του. Έτσι ξεκίνησε, μαζί με συντρόφους της ίδιας νοοτροπίας, και βρήκε μια ζούγκλα που κανείς δεν είχε διασχίσει, γεμάτη από εκπληκτικά ευρήματα: ερείπια και φυλές και ζώα που κανείς δεν είχε ξαναδεί! Υπέφερε στερήσεις χειρότερες απ' οτιδήποτε είχε φανταστεί ποτέ του. Κινδύνεψε πολλές φορές να πεθάνει από πείνα και από δίψα και έχασε τους συντρόφους του έναν έναν.
Κατάφερε όμως να κάνει την επικότερη εξερεύνηση όλων εποχών. Έτσι έφτασε παραπατώντας πίσω στην παραλία, εξασθενημένος από τις βδέλλες, με μάτια όλο πυρετό, σχεδόν γυμνός. Στο στήθος του όμως έσφιγγε τα πολύτιμα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει από την αποστολή του. Χαιρόταν επιτέλους που είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στην πόλη απ' όπου είχε ξεκινήσει, και που παλιότερα την είχε καταδικάσει σαν βαρετή και ευχαριστημένη με την πλήξη της. Είχε λείψει ένα χρόνο, δύο το πολύ, κι έτσι περίμενε ότι θα του έκαναν μια υπέροχη υποδοχή.
Όμως φτάνοντας στο λιμάνι ένιωσε κιόλας προδομένος. Η πόλη ήταν σίγουρα αυτή απ' όπου είχε ξεκινήσει, αλλά... Υπήρχαν τα ίδια παλιά, γνωστά ονόματα, οι ταμπέλες όμως έδειχναν άγνωστους δρόμους. Μπαίνοντας σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο είδε ότι υπήρχαν διαφορετικές οδηγίες και όταν προσπάθησε να καλέσει έναν αριθμό, αποδείχτηκε ότι ήταν ανύπαρκτος. Τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά είχαν λάθος σχήμα και έκαναν έναν παράξενο θόρυβο, και δε γνώριζε τους κωδικούς αριθμούς που υπήρχαν στις πινακίδες κυκλοφορίας τους. Το γεύμα που παράγγειλε σε μια καφετέρια ανήκε σε κάποια άγνωστη κουζίνα, και όταν πήγε να πληρώσει με τα λεφτά που είχε στην τσέπη του, ο υπάλληλος του τα γύρισε πίσω λέγοντας του ότι είναι πλαστά. Και το χειρότερο απ' όλα, ο ιδιοκτήτης κάλεσε την αστυνομία και όταν ήρθαν είδε ότι φορούσαν στολές που δεν τις είχε ξαναδεί ποτέ του. Μόνο την ώρα που τον τραβούσαν στη φυλακή κατάλαβε την αλήθεια.
_ Δεν καταλαβαίνω, - μουρμούρισε η Στέϊσυ μέσα από το σκοτάδι.
_ Μα απλούστατα, σ' αυτόν τον κόσμο που εκπλήρωνε την επιθυμία της καρδιάς του, τίποτα δεν έμενε το ίδιο.
Αν είχε μείνει εκεί που βρέθηκε στην αρχή, θα μπορούσε να απολαύσει όλα τα οφέλη της αλλαγής χωρίς το σοκ του να γυρίσει πίσω σε μια πόλη όπου αυτός και η αποστολή του ήταν καταδικασμένοι να ξεχαστούν...

Για λίγο έγινε σιωπή. Μετά η Αναστασία είπε:
_ Και πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, ήταν όμως μια όμορφη ιστορία. Έλα όμως, ας ξεχάσουμε πια τους ξένους. - Γυρίζοντας προς το μέρος του άνοιξε διάπλατα τα χέρια της.
_ Ευχαρίστως, - είπε ο Τζην καθώς την αγκάλιαζε. - Μόνο που...
_ Τι;
_ Νομίζω ότι αυτοί ίσως να να μη μας ξεχάσουν τόσο εύκολα.
_ Τι θες να πεις; - φώναξε αυτή ανήσυχη, γιατί τον ένοιωσε για μια στιγμή να ριγεί.
Ένας κρύος και μακρινός φόβος τον είχε αγγίξει. Με μια προσπάθεια τον έδιωξε, και σε λίγο την έπεισε ότι, γι' απόψε τουλάχιστον, δεν υπήρχε ανάγκη να μιλούν άλλο.
..."







Το Σάββατο, θα παρουσιαστεί η επόμενη προσωπογραφία. Η αρχική προσέγγιση του προτύπου μου έδειχνε ότι ταιριάζει στον exohoritis.
Μια δεύτερη ανάγνωσή του όμως με οδήγησε σε άλλη απόφανση, ως προς την αναλογούσα persona.
Θα δούμε λοιπόν τον πίνακα:

Πινακοθήκη της Εγκρετσίας - 6. - Kypcom

Και φυσικά, δεν παραλείπουμε την ταινία αυτού του τεύχους του Chaos-Excavations:

Lifeforce