Join the new world

Με τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στον ηλεκτρονικό μας μικρόκοσμο, αλλά και στην real χώρα όπου κατοικούμε, το ζήτημα της αντικειμενικής ή μη ύπαρξης της Δημοκρατίας επανέρχεται συνεχώς σε συζήτηση.
Το αστείο είναι, ότι εκεί που ακούς κάποιον αηδιασμένο να κραυγάζει ότι "δεν υπάρχει δημοκρατία" και ότι πρόκειται για μια απάτη προκειμένου να ξεγελαστεί ο λαός, ο ίδιος μετά κατακεραυνώνει τους συνομιλητές του ως "εχθρούς της δημοκρατίας".
Εκείνου δηλαδή του res το οποίο μόλις ισχυριζόταν ότι είναι ανύπαρκτο.
Το πιο αστείο, είναι ότι είχε δίκιο στον ισχυρισμό του.

Η λέξη "Δημοκρατία" στην σύγχρονη πολιτική ορολογία, δεν αποτελεί παρά την επίφαση συγκεκαλυμμένης μοναρχίας με υποτιθέμενα αιρετούς αλλά στην πραγματικότητα διορισμένους περιοδικούς μονάρχες. Και μάλιστα χωρίς την ανάληψη ευθύνης που βαρύνει τους δεδηλωμένους τέτοιους' την οποία ευθύνη πλήρωναν με το κεφάλι τους όταν αποτύγχαναν.

Το αρχικό πρόβλημα της συζήτησης, είναι ότι θεωρούμε την "Δημοκρατία" ή και οποιοδήποτε άλλο πολιτειακό μόρφωμα, ως ξεχωριστό είδος πολιτεύματος. Μία προσεκτικότερη μελέτη των πραγματικών ιστορικών δεδομένων, ισχυροποιεί - κατά την άποψή μου - μία ριζικά διαφορετική υπόθεση. Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι σε όλη τη διαδρομή της γνωστής καταγεγραμμένης ιστορίας και σε κάθε χωρική ή χρονική υποδιαίρεσή της, υπήρξε ένα και μόνο πολίτευμα, με πολυποίκιλες παραλλαγές και εκφράσεις.
Τούτος ο ισχυρισμός, δεν αποτελεί ούτε εισήγηση, ούτε πρόκριση περί "ιδανικού πολιτεύματος", ούτε προσωπική ιδεολογική επιλογή. Είναι απλή διαπίστωση, που νομίζω ότι τεκμηριώνεται από τα γεγονότα.
Το πολίτευμα αυτό είναι η κοινοβουλευτική μοναρχία, ή μοναρχικός κοινοβουλευτισμός, όποια διατύπωση προτιμά ο καθένας.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, από τις πρώτες μικρές ομάδες πρωτογόνων μέχρι τις πλέον περίπλοκες και λεπτομερειακές συνταγματικές δομές, ανεξαρτήτως των προβλέψεων, των θελήσεων και των θεωριών των νομοθετών, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών ή (και) θρησκευτικών πεποιθήσεων και προκαταλήψεών τους, το δίπολο της ηγεσίας υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, ο Ηγεμών και η Συνέλευσή του.
Η ανωτέρω δομή, δεν φαίνεται να αφορά μόνον - και στενά - τα πολιτειακά συστήματα, αλλά και και κάθε άλλη κοινοτική ή κοινωνική συγκρότηση, από τις Μεγάλες Επιχειρήσεις μέχρι τις παρέες και τις συντροφιές, από τους Δημόσιους Οργανισμούς μέχρι τις Εθελοντικές Ομάδες, από την Εκκλησιαστική Οργάνωση των θρησκειών μέχρι τους Αθλητικούς Ομίλους της γειτονιάς, από τις Οικογένειες των διαφόρων Μαφιών μέχρι τις μικροσυμμορίες ανηλίκων.

Σε κάθε τέτοια περίπτωση οργάνωσης θα δούμε έναν νομικά κατοχυρωμένο ή άτυπο ηγήτορα και μία συνέλευση επιβοηθητική ή ελεγκτική του έργου του, που η σύνθεσή της μπορεί να φθάνει να αποτελείται από την ολομέλεια των συμμετεχόντων μέχρι έναν πολύ στενό κύκλο συμβούλων.
Σημειωτέον ότι το φύλλο ή η καταγωγή του ηγήτορα και των συμβούλων πολύ μικρό ρόλο παίζουν τελικά, αν η ματιά μας φτάσει σε αρκετό βάθος χρόνου ή αν είναι αρκετά διεισδυτική σε κάθε τύπο κοινωνικής οργάνωσης.
Ενίοτε χρησιμοποιούνται προκειμένου να κρατηθεί μικρός ο αριθμός των υποψηφίων για τις θέσεις εξουσίας, είτε στην μοναρχική είτε στην βουλευτική πλευρά της, τούτο όμως είναι μάλλον παράπλευρη συνέπεια παρά πρωτογενής παράγων.

Το πλέον καθαρό και άνευ περιπλοκών μοντέλο του Γενικού Πολιτεύματος, μπορούμε να το ανιχνεύσουμε στην ευλογημένη αναρχία της προκλασσικής - προομηρικής - Ελλάδας.
Τότε που ένα εκ των μέτρων της αξιοσύνης του βασιλέως ήταν το κατά πόσο μπορούσε ο ίδιος να ζέψει τα βόδια του και να οργώσει τα χωράφια του.

Σε εκείνη την ιστορική περίοδο, που η χρονική διάρκειά της είναι μεγαλύτερη από το άθροισμα των κλασσικών και των ελληνιστικών χρόνων, ο Βασιλεύς δεν μπορούσε να εξουσιάσει στην καθημερινότητα τίποτε και κανέναν, έξω από τα κτήματά του, τα ζώα του, τους δούλους και τον οίκο του.
Τα καθήκοντά του ήταν κυρίως ιερατικά και τελετουργικά. Επίσης προέδρευε της Συνέλευσης (Εκκλησίας αργότερα) των πολιτών, κατά την οποία παρέδιδε το σκήπτρο σε κάθε έναν που επρόκειτο να ομιλήσει και όσο ο τελευταίος το κρατούσε δεν μπορούσε να τον διακόψει κανείς. Αυτή η Συνέλευση ήταν που αποφάσιζε για κάθε τι σχετικό με τα ζητήματα του κράτους.

Τα πράγματα όμως άλλαζαν αυτόματα και ριζικά σε περιπτώσεις κινδύνου, είτε από εξωτερικές είτε από ενδογενείς αιτίες. Τότε ο Βασιλεύς καθίστατο Άναξ, με απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ισχύ να παίρνει κάθε είδους απόφαση είτε μόνος του είτε διαβουλευόμενος με τους συμβούλους του ή τον Λαό, φέροντας όμως ο ίδιος την απόλυτη, καθολική και πλήρη ευθύνη για τις συνέπειες και τα αποτελέσματα των Πράξεων ή (και) των Παραλήψεών του.
Επίσης, κατά τους Θεσμούς, ήταν αυτός που έπρεπε να πολεμήσει πρώτος για την αποτροπή αυτών των κινδύνων και αν το απαιτούσε η Ανάγκη να θυσιαστεί για την απομάκρυνσή τους.

Για περισσότερα σχετικά με την έννοια του Δημοσίου Λειτουργήματος, θα παραπέμψω εδώ :
Περί Πολιτικής, Λόγος Προτρεπτικός