Join the new world

Κάποιοι λένε πως για να λογίζεσαι συγγραφέας πρέπει να εκδώσεις. Διαφωνώ. Εγώ είμαι της άποψης πως αρκεί να ενδώσεις. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι μεγάλος πειρασμός η αποδέσμευση από του κόσμου την αλήθεια. Σ’ ανάθρεψε το δίχως άλλο, λώρος ομφάλιος, μα έρχεται στιγμή που δε χωρείς πια στην προαιώνια μήτρα του υπαρκτού και θες να βγεις να εισπνεύσεις ηδονικά το φαντάζομαι, τόσο που να σε κάνει να κλάψεις. Να κοιτάξεις έπειτα με μάτια υγρά, φοβισμένα, της περιέργειας, το φωτεινό περίβολο, να φτιάξεις πρόσωπα από σκιές και τόπους από ονείρατα. Γέννα το λέγαν στο κόσμο που άφησες και σημειώναν με πράξη ληξιαρχική το συμβάν. Τώρα που έγνεψες το πρώτο νήμα, καταμεσής σε αίμα και δάκρυ, το λένε αλλιώς: το λένε πένα!

Κι αφού κόψεις ό,τι πίσω σε κρατούσε σαν λαιμό ύδρας λερναίας, καυτηρίασες μετά με δαδί χαλκουργού και δέσεις τ’ απομεινάρι κόμπο στον αφαλό σου, θ’ ακούσεις φτερουγίσματα. Μην είναι οι τρομερές Ερινύες που ξαμολήθηκαν στο κατόπι σου σα λιμασμένα λαγωνικά να φέρουν πίσω το δραπέτη; Μην είναι άγγελοι πονετικοί που σου δείχνουν την έξοδο απ’ τον κήπο, γιατί τώρα πια ξέρεις κι ο κήπος δε σε χωράει; Είναι η καρδιά σου που μαθαίνει να βάνει στο λουρί το νου και να τον πάει βόλτα. Δεν είναι διόλου εύκολο. Χρειάζεται τέχνη. Ή τέχνασμα, όποιο απ’ τα δυο καλύτερα κατέχεις.

Θα δυσκολευτείς αρκετά. Ίσως απογοητευτείς και θελήσεις να τα παρατήσεις. Ίσως κοιτάξεις γύρω για βοήθεια, μια συμβουλή, ένα νεύμα… Είναι ο καθρέφτης που θα μιλήσει πρώτος. Και θα σου πει για είδωλα, αντικατοπτρισμούς κι αντανακλάσεις. Τι κι αν στα πει ανάποδα; Χαίρεσαι εσύ που μόνος δεν είσαι κι ούτε χαμπάρι θα το πάρεις. Είναι βέβαια και τα σύννεφα –που όλο και κάτι σου θυμίζουν, μα πριν προλάβεις να καταλάβεις τι, έχουν αλλάξει και μοιάζουν τώρα με κάτι άλλο, εξίσου γνώριμο, αλλά καινούργιο. Αυτά θα είναι ήσυχα. Σ’ αντίθεση με σένα που πλήρωσες την ησυχία ως ναύλο στον αμαξά που σ’ έφερε εδώ.

Εντάξει, χόρτασα, θα πεις μια φάση. Ας πάμε πια σπίτι! Θα σε κοιτάξω καλά να δω αν το εννοείς. Τι; θα ρωτήσεις ενοχλημένος από το ερευνητικό μου βλέμμα. Δεν σε προειδοποίησαν; θ’ αποκριθώ. Σαν πάρεις την απόφαση, επιστροφή δεν έχει. Διαστροφή μπορεί. Καταστροφή ομοίως. Επιστροφή όμως όχι. Δεν είναι πως δε θα σ’ αφήνουνε, είναι που θα ‘χεις βάλει φωτιά στο διάβα σου και ποιος πατάει στάχτες καρβουνιάρικες έτσι ξυπόλυτος; Κοιτάς το πόδια σου κι έπειτα το δρόμο απ’ όπου θαρρείς πως ήρθες. Κουνώ το κεφάλι μ’ απογοήτευση. Κάτω και πίσω κοιτάς, ωρέ; Μείνε, έχεις πολλά να μάθεις!