Δοκιμασία Επάρκειας

Day 1,895, 07:16 • Published in Greece Greece • by Asterios C


Με ρώτησαν κάποτε: Είσαι καλός με τις λέξεις; Τις βάζεις πάντα στη σειρά όπως τις θέλεις; Σε καταλαβαίνουν οι συνομιλητές σου; Ξαφνιάστηκα ομολογώ. Ξαφνιάστηκα που το βλέμμα τους κατέβηκε και πάλι αμέσως πάνω στο ντοσιέ με τα πολλά τα φύλλα κι είχαν το δάχτυλο ήδη στο κουμπί του στυλό να σημειώσουν με μονοκονδυλιά απάντηση. Ο νους έτρεξε μ’ απόγνωση σ’ εκείνα τα καταθλιπτικώς ομοιόμορφα, κλειστοφοβικά τετραγωνάκια που θέλαν να με χώσουν και θαρρείς μου στέρεψε μεμιάς η ανάσα. Με κοροϊδεύετε, ρε; Ποιος άνθρωπος περικλείεται σε τέσσερεις γραμμές μονάχα; Ειλικρινά έτσι θα ‘θελα να αποκριθώ με έντονο ύφος που δε θ’ άφηνε χώρο να παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου, αλλά κρατήθηκα. Με κοίταξαν μέσα απ’ τα γυαλιά τους: Λοιπόν;

Αναρωτήθηκα αν τα γυαλιά αυτά -που άστραφταν θαρρείς πιότερο απ’ τα μάτια που πλαισίωναν- στρεβλώνουνε τον κόσμο. Αν τον μικραίνουν οι φακοί και τον εκάνουν τόσο δα που να χωρά ολάκερος σε μικρά-μικρά κουτάκια. Κι άντε και με τα χίλια ζόρια και με πολύ τριμάρισμα κατορθώσατε και τον εστριμώξατε κάπως κακήν-κακώς κι μ’ ένα σορό τσαλάκες, πόσο θαρρείτε θα τον κρατάτε σφαλισμένο; Δε φαντάζομαι να μπήκατε σ’ όλο αυτό τον κόπο για να κομπάσατε ύστερα για το τρανό κατόρθωμα. Μάλλον σας τρόμαζε έτσι μεγάλος κι ακατάληπτος κι είπατε θα τον αποσυναρμολογήσουμε και θα τον εξετάζουμε λίγο-λίγο, σε δόσεις ελεγχόμενες.

Έτριψα το γενάκι στο πηγούνι μου, πήρα ανάσα, κάτι να πω ξεκίνησα μα σταμάτησα, θες πες το δισταγμό, θες πρόνοια, διαφορά μεγάλη δεν κάνει. Κοιτάχτηκαν εκείνοι μεταξύ τους, έγνεψαν πως συμφωνούν και με χέρια απόκοσμα συγχρονισμένα σημείωσαν στην κόλλα τους το κουτάκι με το Όχι ως de facto απόκριση. Τα ένιωσα βουρδουλιές στην πλάτη μου εκείνα τα δύο χι. Πώς τολμούν! Είναι άδικο! Άδικο κι αδικαιολόγητο. Θα σηκωνόμουν να τους πω πως η εξέταση τελείωσε και πως καλό θα ήταν ν’ αποχωρήσουν, αν δεν είχαν προλάβει εκείνοι να τραβήξουν τους χαρτοφύλακές τους πλάι τους και να αρχίσουν να καταχώνουν με μανία όλα τους τα χαρτιά που ‘χαν απλώσει προηγούμενα στο τραπεζάκι. Θεώρησαν πως είχαν συλλέξει όλα τα δεδομένα που χρειάζονταν οπότε δεν είχαν λόγο να παρατείνουν την επίσκεψή τους.

Αν είμαι καλός με τις λέξεις; Εγώ λέω πως, ναι. Πρέπει να είμαι, για να ‘ναι κι αυτές καλές μαζί μου. Γιατί έτσι είναι αυτά, αμοιβαία. Φροντίζεις οπότε εξαρχής να φέρεσαι αναλόγως. Στη σειρά να τις βάζω όπως τις θέλω, όχι. Μονάχες τους το κάνουν. Και το κάνουν τόσο καλά οι άτιμες όταν έχουν κέφια! Δε χορταίνω να τις κοιτάω κι ένεκα που τους φέρομαι καλά μ’ αφήνουν πού κι πού να τις απαθανατίζω σε προτάσεις. Αν με καταλαβαίνουν οι άλλοι, το αγνοώ. Είναι φορές που μοιάζουν τουλάχιστον να προσπαθούν. Άλλες πάλι παραδίδονται αμαχητί και θα με διώχναν κιόλας, είμαι σίγουρος, αν δεν τους εμπόδιζε η στοιχειώδης ευγένεια. Δεν το πα όμως στους ερευνητές, γιατί μου φάνηκαν από εκείνους που δε θα έμπαιναν στον κόπο να καταλάβουν.

Χμμ… τώρα που το παρατηρώ, μάλλον δεν είναι τόσο εύκολο να τ’ αποφύγεις τα κουτάκια!