Ο πολύτιμος Xρόνος των Ώριμων Ανθρώπων
Medusa Secret
Καλησπέρα στην κοινότητα... μιας και ο καιρός όλων μας περνάει με διάφορους τρόπους...σκέφτηκα να σας δείξω αυτό το άρθρο!!!
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα... Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.
Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική τους ηλικία είναι ανώριμοι.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.
Δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπολ...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι. Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν... Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ' όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
Ο Mário Coelho Pinto de Andrade γεννήθηκε στο Golungo Alto της Αγκόλα στις 21 Αυγούστου του 1928. Γνωστότερος ως Mário Pinto de Andrade, υπήρξε δοκιμιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής στη χώρα του.
Τελειώνοντας τις δευτεροβάθμιες σπουδές του στη Λουάντα το 1948 γράφτηκε στο Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λισαβόνας. Μαζί με άλλους φοιτητές και διανοούμενους δημιούργησε το Κέντρο Αφρικανικών Σπουδών το 1951, με στόχο τον προβληματισμό σχετικά με ζητήματα που είναι σημαντικά για την Αφρική.
Το 1954 εξορίστηκε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με άτομα από άλλες αφρικανικές χώρες όπως ο Léopold Senghor και ο Nelson Mandela. Διετέλεσε μεταξύ των ετών 1951 – 1958 αρχισυντάκτης του διάσημου περιοδικού ''Presence Africaine'', ενώ συμμετείχε και στα δύο πρώτα συνέδρια των Μαύρων Συγγραφέων και Καλλιτεχνών, το 1956 και το 1959.
Στη δεκαετία του '60, έγινε πολιτικός ακτιβιστής. Από το 1959 έως και το 1962 διετέλεσε Πρόεδρος του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Αγκόλας (MPLA) και Γενικός Γραμματέας του κινήματος αργότερα (1963 – 1972).
Παράλληλα μελέτησε κοινωνιολογία και δημοσίευσε μεταξύ πολλών άλλων τα έργα «Ανθολογία της ποίησης των Μαύρων Πορτογαλόφωνων» (195😎
, «La Poésie anglaise Africaine d' Presence» (1969), «Amilcar Cabral: Essai de Biographie Politique» (1980), «Η προέλευση του αφρικανικού εθνικισμού» (1997).
Θεωρείται ως ένα από τους πιο σημαντικούς δοκιμιογράφους της Αγκόλας κατά τον 20ό αιώνα. Προς τιμήν του το Υπουργείο Πολιτισμού της Αγκόλας αποφάσισε να θεσμοθετήσει το Βραβείο Λογοτεχνίας ''Mário Pinto de Andrade''.
Ο Mário Coelho Pinto de Andrade πέθανε το 1990 στο Λονδίνο.
Πάντα με αγάπη και καλή καρδιά...
Comments
Ο πολύτιμος Xρόνος των Ώριμων Ανθρώπων
http://is.gd/DMPfNE
v
Δεν ξέρω πως και πότε κατάλαβες αυτά που αυτός ο άνθρωπος έλεγε και μάλλον τα Έκανες κτήμα σου αλλά και τώρα θα δυσκολευτείς να βρεις αυτό που λες.Εγω δεν έχω γνωρίσει κανέναν αυθεντικό άνθρωπο έχουμε αλλοιωθεί όλοι από τα υλικά πράγματα και την προβολή μας γενικα.Καποτε εμείς είπαμε μερικά πράγματα ελπίζω να έχεις κάτι κρατήσει από ολλα αυτα.Ελπιζω τα κεράσια σου να έχουν και άρωμα έκτος από γευση.Και να έχεις χρόνια να απολαμβάνεις από εδω και πέρα ,γιατί τώρα αξίζουν την κάθε στιγμή
Δεν τα Έκανα κτήμα μου ...αλλά όπως με Εκφράζουν εμένα για δικούς μου λόγους... Σίγουρα Εκφράζει και άλλους...
Άρωμα;;; οσμή και γεύση πάνε μαζί αν χαθεί το ένα θα αλλοιωθεί το άλλο...
Χρόνια κανείς δεν ξέρει πόσο έχει αρκεί να πιστεύει ότι έχει πάρα πολλά...
Τα πάντα θυμάμαι.... Και να έχουμε χρόνια όλοι μας να τα απολαμβάνουμε
γιατί η ζωή είναι ωραία στο κάθε της λεπτό!!!!
v
v θα το διαβάσω μετά
v
Από τα καλύτερα σου άρθρα Νάντια...
Ευχαριστώ Βασίλη!!!!
Και εμένα μ άρεσε αυτό εδώ!!!
Ψήφος.
v+s
v
Προσωπικά, είμαι αθάνατος' και προκαλώ οποιονδήποτε να αποδείξει δια του πειραματισμού το αντίθετο...
🙂
Αλλά σαν συνεισφορά σε μια ωραία συζήτηση, παραθέτω το ακόλουθο:
Jorge Zalamea
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΕΓΡΟΥ
Οι πίτες από αραποσίτι δεν έχουν καμιά ουσία για μένα,
τα λεφτά τι να τα κάνω εγώ, μάνα;
Το καινούριο κοστούμι τι να το κάνω εγώ, μάνα;
Τίποτα όφελος για μένα, μάνα, γιατί είμαι ένα παιδί νέγρος.
_ Κι όμως είσαι καμωμένος και συ, παιδί μου, από μέλι και γάλα.
Από μέλι μαύρο, μάνα;
_ Όχι, από μέλι.
Από γάλα μαύρο, μάνα;
_ Όχι, από γάλα.
Έμαθα να διαβάζω, μα τι τ’ όφελος για μένα, μάνα;
Έμαθα να γράφω, μα τι τ’ όφελος για μένα, μάνα;
Έμαθα να μετρώ, μα τι τ’ όφελος για μένα, μάνα;
Τίποτα τ‘ όφελος για μένα, μάνα, γιατί είμαι ένα παιδί νέγρος.
_ Κι όμως είσαι από σάρκα και κόκαλα, παιδί μου.
Από σάρκα μαύρη, μάνα;
_ Άϊ!
Από κόκαλα μαύρα, μάνα;
_ Όχι, από κόκαλα.
Ότι έχω δε μου δίνει όφελος κανένα, μάνα.
Ότι δίνω δε μου δίνει όφελος κανένα, μόνα.
Ότι λαχταρώ δε μου δίνει όφελος κανένα, μάνα.
Τίποτα όφελος για μένα, μάνα, γιατί είμαι ένα παιδί νέγρος.
_ Κι όμως είσαι καμωμένος από αίμα, παιδί μου.
Από μαύρο αίμα, μάνα;
_ Όχι, από αίμα κόκκινο! Να, Κοίτα το εδώ, σαν και τούτο...
_ Κοίτα το!
_ Αχ, κοίτα το, σου λέω!
Για όλους και όλες, που έχουν μειωμένες από χέρι ευκαιρίες να αποδείξουν τις δυνατότητές τους' και παρ' όλα αυτά το πετυχαίνουν...
🙂
Ωραίο/ς 🙂
v
Ψου!!!
Πάντα υπέροχη!!!
😃
v
v
ωραιο
Σωστα τα λες..
v
Δεν εχω χρονο να ασχοληθω με τη μετριοτητα ... φοβερα λογια ..
Αυτος επρεπε να ειναι ο τιτλος του αρθρου ..
Την γνωση και την ωριμοτητα τις αποκταμε
αν ερθουμε σε επαφη με τα πραγματα
τη σοφια ομως την αποκταμε
χαρη στην αποσταση απο τα πραγματα
δεν ειμαι πολυ καιρο αλλα ειναι απο τα καλυτερα κειμενα που εχω διαβασει ως τωρα