Τελευταία Σελίδα

Day 2,091, 15:27 • Published in Greece Greece • by Asterios C


Για μέρες κοίταζα πιότερο τα φύλλα παρά τις αράδες. Λιγόστευαν τα αφιλότιμα επικίνδυνα κι ένας κόμπος δενότανε στο στομάχι μου τόσο περίτεχνος όσο τα αρχιγράμματα των κεφαλαίων. Να πω εδώ πως ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα τα αρχιγράμματα. Όχι καλλιτεχνικώς, όχι, εφόσον κάποια είναι σίγουρα μικρά αριστουργήματα. Μάλλον ιδεολογικώς. Δεν κατάλαβα ποτέ τι τόσο ιδιαίτερο έχει το πρώτο γράμμα ενός κεφαλαίου κι αξίζει ιδιαίτερης μεταχείρισης. Όμως είναι κι άλλα πράγματα που δεν κατάλαβα ποτέ τι τόσο ιδιαίτερο έχουν κι όμως είναι παράλληλα μικρά αριστουργήματα, οπότε δεν επιμένω –που δε το συνηθίζω βέβαια αλλά ας όψεται, άλλα προέχουν κι αλλοίμονο όχι για πολύ!

Φαίνεται τα τυπογραφημένα στοιχεία, αν και το στοιχείο μου σίγουρα, δεν φωνασκούσαν αρκετά, όπως συνήθως, για να με κάνουν να ζαλιστώ μ’ εκείνη τη γλυκιά τη ζάλη που σ’ απαγάγει κι ύστερα σου φτιάχνει κόσμους να γεύεσαι και να δαγκώνεις τα χείλια. Τα χείλια τα δάγκωνα μεν, μα από ανησυχία κι εκείνο το φοβερό το αίσθημα που έχεις όταν βρίσκεσαι σε δωμάτιο σκοτεινό με φακό που του τελειώνουν οι μπαταρίες ενώ δε συμπαθείς ιδιαίτερα το σκοτάδι. Ξέρεις πως θα ‘ρθει η στιγμή, μα δε το θέλεις και μ’ όλο σου το είναι εύχεσαι για κάποια συμπαντική παράλλαξη που θ’ ανατρέψει τη φυσιολογική ροή των γεγονότων και θα αποτρέψει το αναπόφευκτο.

Κι οι ανεπιθύμητες στιγμές που ξέρεις πως θα ‘ρθουν είναι σαδιστικά εκδικητικές. Δηλητηριάζουν όλη τη διαδρομή από τη σύλληψη μέχρι την άφιξή τους κι σε αφήνουν να ρουφάς το φαρμάκι στάλα τη στάλα μέχρι σχεδόν ξέπνοος να σωριαστείς στα πόδια τους. Θα γελάσουν έπειτα σαρδόνια πάνω απ’ το ακίνητο κορμί σου και θα σου ψιθυρίσουν στο αυτί με μια ένταση θαρρείς ερωτική: «Τέλειωσες, μάτια μου;». Το ‘ξερα μα προσπάθησα να με καθησυχάσω πως δε θα μου σωθούν ακόμη οι σελίδες. Στην απελπισία μου αποπειράθηκα να διαβάσω και τα διάκενα. Αλήθεια, το έκανα, μα σε ξορκίζω, μη το δοκιμάσεις. Πονάει. Είναι αφύσικο να βαστάς με τεχνάσματα το βλέμμα που θέλει να καλπάσει αγέρωχο, ανεμπόδιστο.

Ζύγιασα με το χέρι το δεξί, είχε έρθει η ώρα. Τράβηξα έξω το σελιδοδείκτη, όπως τραβάς την περόνη από χειροβομβίδα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, από εδώ και πέρα μονορούφι μέχρι την έκρηξη. Σηκώθηκε κύμα ψηλό και πάλλευκο, έσκασε και με βύθισε βίαια και χωρίς οίκτο στην άβυσσο –όλα μια ανασκόπηση σινεμασκόπ. Ύστερα με ξέβρασε στη σιωπή. Οι πραγματιστές γνωρίζουν πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και φτιάχνουν το πρόγραμμά τους κατάλληλα. Οι ρομαντικοί διαφωνούν και διατείνονται πως τα ωραία ποτέ δεν τελειώνουν γιατί ζουν για πάντα μέσα μας ως φυλακτά αμύθητης αξίας. Εγώ; Εγώ απλώς λέω πως λάτρεψα το βιβλίο!