Με την ευκαιρία...

Day 2,080, 03:24 • Published in Greece Greece • by Asterios C


Μια έννοια που ποτέ δεν κατάλαβα και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τον τρόπο που βλέπω εγώ τα πράγματα είναι το λεγόμενο κόστος ευκαιρίας. Η οικονομική θεωρία λέει πως στα κόστη για την παραγωγή ενός αγαθού πρέπει να συμπεριληφθεί η αξία ενός άλλου αγαθού που θα μπορούσε να παραχθεί με τους ίδιους διαθέσιμους πόρους αλλά δεν παράχθηκε εξ’ αιτίας της απόφασης/επιλογής να παραχθεί το πρώτο. Δηλαδή κοστολογείται ένα εναλλακτικό ενδεχόμενο και επιβαρύνει μια πραγματικότητα! Ναι, αλλά στην αγορά κυκλοφορούν πραγματικότητες, όχι ενδεχόμενα. Τα ενδεχόμενα βρίσκονται και θα παραμένουν στα κεφάλια των ληπτών αποφάσεων.

Κι εξηγώ που εντοπίζω το παρανοϊκό του πράγματος. Παίρνω την απόφαση να παράξω το αγαθό Α, ξοδεύοντας x και το πουλάω στην αγορά σε τιμή y. Θα μπορούσα να έχω παράξει το αγαθό Β, ξοδεύοντας πάλι x, αλλά να το πουλήσω στην αγορά στην τιμή z. Η έννοια του κόστους ευκαιρίας υπαγορεύει πως αν z-x > y-x έχω ζημία (!) της τάξης του (z-x)-(y-x). Άρα η απόφαση να παράξω Α είναι ζημιογόνος και πρέπει να εγκαταληφθεί. Από πού κι ως πού! Ζημία θα είχα αν και μόνο αν y
Πού κολλάει αυτό με το Νέο Κόσμο; Διαβάζω τόσα χρόνια διάφορα περί διαχείρισης εταιριών και ιδανικά μοντέλα ανάπτυξης που προσπαθούν να συνυπολογίσουν όσο το δυνατό περισσότερους παράγοντες, μεταξύ των οποίων σχεδόν πάντα το κόστος ευκαιρίας. Τα περισσότερα συγκλίνουν σε μια διατύπωση του στυλ: «Είναι καλύτερα να περιμένεις, αλλιώς έχεις χασούρα!», που στο δικό μου το μυαλό –και φαντάζομαι και σε αρκετά ακόμα- μεταφράζεται σε «Ο καλύτερος τρόπος για να παίξεις το παιχνίδι, είναι να μην παίξεις!». Βρε άντε από εδώ που θα κάτσω να μην κάνω τίποτα. Τι λέω εγώ να κάνεις; WAMα τους όλους. Όπλα και φαΐ για την πάρτη σου από την πάρτη σου! Κι αφού δεν μπορείς να χάσεις αυτό που ποτέ δεν είχες, θα σου μένει πάντα αυτό που όντως έχεις. Γιατί αν το καλοσκεφτείς εξ’ ορισμού, πραγματικότητα > ενδεχόμενο…