Στοχασμοί περί Στόχων

Day 1,988, 10:28 • Published in Greece Greece • by Asterios C

Δεν υπάρχει «ορθόδοξο» gaming. Δεν υπάρχουν «μαγικές φόρμουλες» επιτυχίας στο παιχνίδι. Η διαχείριση του χαρακτήρα μας είναι αυστηρώς προσωπική μας υπόθεση και όλες μας οι επιλογές αντανακλούν -ή θα έπρεπε να αντανακλούν- τη δικιά μας ιδιοσυγκρατική προσέγγιση. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε προσπαθώντας να κατανοήσουμε τις οπτικές συμπαιχτών μας, κάθε άλλο! Κάτι τέτοιο θα διευρύνει τους ορίζοντές μας και ίσως ανοίξει τα μάτια μας σε προοπτικές που αδυνατούσαμε να αντιληφθούμε προηγουμένως. Όμως, εν τέλει το δρόμο μας στο Νέο Κόσμο τον επιλέγουμε μόνοι μας και τον περπατάμε συνειδητά χωρίς αναστολές, γνωρίζοντας πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί που θέλουμε να πάμε! 😉

Πού θέλουμε λοιπόν να πάμε; Δεν έχει τόση σημασία το πού, η αλήθεια είναι. Αρκεί να είναι κάπου. Οποιοδήποτε «κάπου» μας κάνει, αρκεί να μας δίνει κίνητρο να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το παιχνίδι κατ’ αρχήν, καθώς και διέξοδο στη δημιουργική μας ενέργεια και ερεθίσματα για τη γνωσιακή μας ανάπτυξη. Με άλλα λόγια πρέπει να θέτουμε στόχους κι έπειτα να δραστηριοποιούμαστε καταλλήλως για να τους επιτύχουμε αξιοποιώντας στην πορεία κάθε δόκιμο μέσο. Στόχους μικρούς, μεγάλους ή μεγαλύτερους. Στόχους που θα ενισχύσουν το status μας στην κοινότητα, που θα βελτιώσουν τα στατιστικά μας, που θα διευρύνουν το δίκτυο συναναστροφών μας, που θα κατευνάσουν τις ανησυχίες μας, που θα αρθρώσουν τους προβληματισμούς μας…

Θέλω να γίνω CP, θέλω να πάρω RH, θέλω να μεγαλώσω την αποθήκη μου, θέλω να βοηθήσω τους νέους παίχτες στο Unit μου, θέλω να φτάσω xxxxxx strength, θέλω το κόμμα μου να είναι το πολυπληθέστερο σε μέλη, θέλω η Ελλάδα να καταλάβει τη Σαουδική Αραβία, θέλω ν’ ανέβουν οι φόροι, θέλω να κατέβουν οι φόροι, θέλω ψωμί για τα DO, θέλω τους Τούρκους συμμάχους, θέλω τους Σέρβους συμμάχους, θέλω να μπορώ να κάνω full training σε 4άρια προπονητήρια… Αλλά και θέλω να καταλάβω τον Vromogeros, θέλω να «πειράξω» τον ypourgos, θέλω να κάνει shout άρθρο μου ο Makrugiannis, θέλω να κάνω οτιδήποτε χωρίς να το πάρει χαμπάρι ο arxaios…

Ίσως ακούγεται κάπως εγωκεντρικό όλο αυτό και μας έχουμε μάθει να καταδικάζουμε τα «θέλω» μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν και είναι ατίθασα και μας κινούνε να κάνουμε πράγματα κι ίσως φοβούνται πως αν γίνονται πράγματα, τα πράγματα θ’ αλλάξουν, αγνοώντας όμως πως τα πράγματα αλλάζουν ούτως ή άλλως. Στην τελική τα «θέλω» είναι πεφταστέρια. Περνάνε και φωτίζουν για λίγο το νυχτερινό ουρανό κι ύστερα χάνονται, αφήνοντάς μας με τη γλυκιά προσμονή του «μακάρι». Αν τα καρφιτσώσουμε δια της βίας πάλι πίσω, χάνουν το νόημα τους, μαραίνονται και γίνονται θλιβερά «πρέπει» κι εμείς απομένουμε με τη νοσταλγική χρυσόσκονη στ’ ακροδάχτυλα .

Και για τους σκληροπυρηνικούς που θα επιμείνουν πως τα «θέλω» πρέπει να υποτάσσονται γιατί ιεραρχούν προσωπικές φιλοδοξίες πάνω από τη συλλογική ευδαιμονία, διαβρώνοντας τον κοινωνικό ιστό συνεχίζω τη πιο πάνω λίστα: Θέλω ο Honore να θέλει Σύνταγμα, θέλω ο stefen να θέλει διαφάνεια, θέλω ο Iaswn να θέλει να κρατήσει την EDEN ζωντανή, θέλω ο Τeo Elnews να θέλει να «πιούμε καφέ» στην Πόλη. Βλέπεις εξαιρέσεις δεν κάνω, όλα τα «θέλω» είναι ευπρόσδεκτα γιατί είναι ενέργεια κινητήριος κι ειλικρινά η μόνη πραγματική μηχανική του παιχνιδιού που αποδέχομαι και παραδέχομαι!

* Τα ονόματα συμπαιχτών μας που αναφέρονται στο παρόν είναι ενδεικτικά καταστάσεων όπως τις έχει αντιληφθεί ο συγγραφέας από προσωπική παιχνιδική εμπειρία και οι σχετικές διατυπώσεις σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν σημεία μομφής, ψόγου ή έτερης κακόβουλης προδιάθεσης.